Dag 11: Roma in vier uur

Het is wel grappig, zit ik gisteravond op de bank een glaasje wijn te drinken, zegt Corry: ik heb een overnachting in Noto op Sicilië geboekt. Niet: wat zou je ervan vinden om weer naar Sicilië te gaan? Maar prima: die hoek van Sicilië hadden we nog niet gezien. Bovendien hebben ze daar vast ook lekkere wijn.

Vandaag met de metro naar Roma, waar we de trein moeten nemen. Met een andere metro naar het Colosseum.  VIakbij het Colosseum vonden we een heerlijk rustig koffietentje: Lelé, gerund door twee heel aardige dames. Toen ik vroeg of ik een foto mocht maken, gingen ze direct akkoord.

Voor €1,50 p.p. hebben we daarna een half uur rondgereden met een schattig elektrisch busje, de Circulare, lijn 117, waardoor je een aardige indruk krijgt van Roma. Bij de Trevi fontein zijn we uitgestapt. Prachtige fontein te midden van een gekkenhuis, ik kon alleen maar denken: ‘ik wil hier weg’.

Bij een winkeltje wilden we crostata met vruchten kopen. Toen we bij de kassa wilden betalen zei de uitbater: ‘it’s ok’ en hoefden we niets te betalen, de kassa was stuk.  Lekkere koek, maar had misschien toch beter een fles Barolo kunnen meenemen.

In Roma Termini moeten we 20 minuten (inclusief ingang vinden) lopen om bij spoor 27 te komen. Je moet heel flexibel zijn en ook een behoorlijke dosis humor hebben om met de Italiaanse spoorwegen te reizen. Ik kom bij beide eigenschappen wat tekort.

Schuin tegenover ons zitten twee geestelijken, één met een mondkapje met Maria, het kind en een lam. Na vijf minuten ging het mondkapje af en kwam er een aardige jongeman tevoorschijn. Naast ons zitten drie, zwaar opgemaakte en  gebotoxte dames met idiote wimpers, die uit een heel andere wereld komen. De Sint Pieterskerk zagen we nog vanuit de trein.

Onderweg naar Civitavecchia vallen we allebei in diepe slaap. Als we wakker schrikken van een omroepbericht, zien we aan de linkerkant van de trein de zee en bergen aan de rechterkant. In Civitavecchia hebben we een vijf kwartier om over te stappen: een glas wijn, dus. Naast ons zit een stelletje: beiden boven de zestig, langharig en zwaar geblondeerd. Hij heeft een bierbuik en meer tatoeages dan je kan bedenken, hij drinkt een rode cocktail, zij een oranje. Het is beeldschoon, maar ik durf niet te fotograferen.

Onze trein heeft 25 minuten vertraging. Nadat we ingestapt waren, kwam er nog een hele groep Amerikanen die nog moesten uitstappen (in de Italiaanse treinen heb je nog steeds eenrichtingsverkeer vanwege Corona). De trein vertrok terwijl er nog drie Amerikanen (vijf koffers, drie tassen) binnen stonden. Reizen met Trenitalia is echt een belevenis.

Toen we in Tarquinia aankwamen, bleek het station  41 minuten (Booking.com) wandelen buiten de stad te liggen, het was een uur en we kwamen rond 19.00 behoorlijk kapot en bezweet op ons overnachtingsadres aan. Kamer is prima. Alles werd uitgelegd door de eigenaar, dit in het Italiaans tegen zijn telefoon sprak, waarna wij het in het Engels konden lezen.

De beloning was een uitstekende Italiaanse maaltijd met een heerlijke Negroamaro uit Puglia, om vast aan het idee te wennen. Morgen rustig aan in Etruskische sferen.