Dag 19: Een bedevaart naar Cupra Marittima

Een bijzondere en emotionele dag! Met dank aan mijn persoonlijke reisleidster.

Vandaag zou mijn moeder (en de moeder van Job en Loes) 100 jaar geworden zijn. Ze heette Elisabeth, maar voor ons was het ma en voor de schoondochters werd het daarom Liesmabeth. Om daar bij stil te staan, heeft Corry bedacht dat we vandaag even (!) naar Cupra zouden gaan, waar Liesmabeth meerdere keren op vakantie is geweest. Dat was een niet heel eenvoudige opgaaf, maar het is gelukt.

Italiaans ontbijt op het station van Taranto ging niet door, want het restaurant was vanwege Corona gesloten, terwijl per 1 oktober de mondkapjesplicht in het OV hier is afgeschaft. Maar we merken wel vaker dat de voorzieningen, soms ook op de grote stations, stukken minder zijn dan we gewend zijn. Gelukkig hadden we nog wat fruitbars in onze tas en wat later ging de restauratiewagen open en hadden we toch nog espresso met een warm broodje.

Eerst zijn we met de Frecciarossa van Taranto naar San Benedetto Tronto gereisd (vier en een half uur) en vandaar wilden we met de bus naar Cupra. Corry heeft twee overnachtingen geboekt in Loreto, vanwaar we in een half uurtje met de trein naar Ancona kunnen.

Vanaf Bari rijden we weer langs de kust, nu de oostkust, naar het noorden. Hebben we weer zo’n juffrouw schuin tegenover ons zitten, die ook zo’n mobiel heeft en dat zullen we weten. Telefoongesprekken gaan op de luidspreker en haar moeder, die aan het stofzuigen is, blijkt ook nog een luidruchtige hond te hebben. Gelukkig duurt het gesprek niet heel erg lang. De tweede keer dat haar moeder belt, is de hond uitgelaten en het huis aan kant. Daarom kan het gesprek nu wat langer duren.

Het landschap is hier, heel anders dan gisteren, vlak en we zien uitgebreide velden met artisjokken, olijfbomen, wijnstokken en een of andere koolsoort (Cavalo Nero?). Bij het spoor (de punt) van de hak zien we ineens weer bergen aan onze rechterhand, van het Parco Nazionale del Gargano. Daarna draaien we weer terug naar zee. Nu we door dit uitgestrekte landschap rijden, realiseren we ons hoe klein Nederland maar is.

Boven Termoli, waar het meisje uitstapt, wordt het weer heuvelachtiger en hebben we een aantal tunnels.

In San Benedetto Tronto moesten we een kwartier met de bus naar Cupra. Toen we in de bus zaten, zei Corry: ‘hier gaat de bus zo rechtsaf '. De bus ging linksaf. Na een kwartier de verkeerde kant op gereden te zijn, zijn we uitgestapt en bij de halte aan de overkant van de weg gaan zitten. De vertrekstaat is onbegrijpelijk, we wachten wel tot er een bus komt. Corry begint te zingen. Dat stelt me niet gerust. Na een half uur kwam er een bekende bus met een licht grijnzende chauffeur aan. Hij ging nu wel naar Cupra Marittima. Het probleem was dat op de Italiaanse bussen op de voorkant de hele route geprojecteerd wordt. Wij zagen Cupra en dachten: dat is goed, het was immers de juiste tijd. Maar hij kwam er net vandaan. Waarschijnlijk stond de goede bus achter onze bus. Julie schrijven nogal eens dat we veel meemaken. Ja, soms een klein beetje teveel. En dan heb ik nog niet eens verteld dat we dat prachtige bubbelbad gisteren niet konden gebruiken wegens gebrek aan warm water.

In Cupra de 100e geboortedag van mijn moeder herdacht met een fles Pecorino en een inscriptie in het zand. De Pecorino is weer zo’n leuke wijn uit de streek waar we nu zitten: Marche (de Marken). We bestelden een fles wijn en kregen er een hele serie hapjes bij. We hebben het hele verhaal verteld aan de eigenaar, vertaald door een van zijn medewerksters.

‘Wat hebben we het goed ' zou mijn moeder gezegd hebben. En zo is het!

Daarna nog een half uurtje met de trein naar Loreto, waar we om 18.45 aankwamen.

Morgen een dagje rustig Ancona verkennen en bedenken hoe we verder naar het noorden gaan.