Dag 21: De reis naar het noorden

Na weer een voortreffelijk ontbijt en een aangename wandeling door een opgefrist landschap (het regende vannacht) de trein naar Ancona genomen.

In Ancona was er wat verwarring. We waren van plan de trein van 10.38 naar Bologna te nemen en kregen een reservering die duurder was dan gedacht. Toen de trein van 10.28 op het perron opreed, hoorde Corry Bologna in de opsomming van plaatsnamen. Toen alle mensen op het perron waren ingestapt, zei Corry: ‘wel gek... Deze gaat ook naar Bologna’. Toen we op onze reserveringen keken, bleek dat deze trein voor ons gereserveerd was. Hadden we hem haast laten gaan!

In de trein zaten twee oudere mensen naast ons. Corry zegt: ‘ik weet niet of ze ouder zijn dan wij’. De vrouw probeerde bij de man een splinter uit zijn hand te verwijderen, wat niet lukte. Ik trok mijn zakmes, dat aan mijn riem hangt en waarin een pincet zit, en binnen een tel was het probleem opgelost en hadden we leuke, maar wat onbegrijpelijke, contacten. Het zijn aardige mensen. De man heeft een heel harde stem en een heel harde ringtone (Menuet uit notenboekje van Anna Magdalena Bach, paddenstoelen Efteling) en wordt nogal eens gebeld.

Door de niet geplande trein hadden we nu ineens twee uur om over te stappen in Bologna, zodat we weer snel een (zeer beperkte) indruk van de stad konden krijgen. Wat we zagen was aangenaam: druk, gezellig, modern en ruim opgezet. De volgende trein duurt 2 uur en 40 minuten, Corry heeft bij een bakkertje een zak met ongerechtigheden gekocht.

De trein naar Trento heeft vijf conducteurs, we moesten zelfs onze paspoorten laten zien. Dat hadden we nog niet meegemaakt. We reizen door een uitgestrekt, dunbevolkt, vlak landschap. Na Verona wordt het landschap heuvelachtiger. Overal wijnvelden, goeie zaak. Na een tunnel zitten we ineens in de bergen. Het lijkt erop dat ze hier alleen maar wijn verbouwen, we gaan de goede kant op.

In Trento bleek de trein naar Borgo Valsugana door een bus te zijn vervangen. Het was nog even gedoe, vooral omdat maar weinig mensen Engels spreken, om de bus te vinden. In het stikdonker stapten we in het dorp uit de bus. Het vinden van ons huis was nog een hele opgaaf omdat Google maps het ook niet zo goed wist. Veel slapende honden wakker gemaakt en gelukt.

Om 20.30 in een klein restaurantje. Lekker gegeten. De wijn is een lokale Marzemino van het wijnhuis Salizzoni. Een frisse rode deze keer met smaken ven kersen en pruimen, maar dat klopt wel met de koelere streek waar we nu zitten.