Dag 13: de teen van de laars

We zitten in Villa San Giovanni, de teen van de laars.

Vanmorgen met de bus naar Civitavecchia en vandaar met de trein naar Roma Termini waar we om 13.00 de rechtstreekse trein naar Villa San Giovanni zullen nemen. Halverwege de rit zei Corry ineens: ‘Jan, niet boos worden’. Nou, dan moet je mij hebben: woede en angst  borrelden op. Het idee was dat we in Roma San Pietro de trein zouden verlaten om even naar het Piazza San Pietro te lopen en te kijken wat daar gebeurde. Dan konden we meteen op het station onze reserveringen voor de Frecciarossa regelen. Dat was een goed idee, binnen luttele minuten hadden we onze reserveringen. Naar het plein gelopen (ik had nog even het idee dat het een leeg plein zou zijn en niet gerekend op duizenden enthousiaste toeristen), de poppenkast bekeken, selfies gemaakt, koffie in een barretje gescoord en precies op tijd voor de trein van een uur later weer op het San Pietro station. Ruim op tijd voor de snelle trein die met 15 minuten vertraging vertrekt.  De rit naar Villa San Giovanni duurt vijf en een halfuur. De trein snelt met 300 km/uur door een golvend landschap. Later veel zee aan onze rechterhand.

Naast ons zit een Italiaanse dame wiens stem niet belemmerd wordt door een mondkapje. Ze ratelt aan een stuk door op luide toon en is duidelijk populair bij de gemondkapte dames tegenover en de man naast  haar. Het is werkelijk niet te geloven (Corry is mijn getuige): van 13.15 toen we in deze trein stapten tot 18.15 is ze geen 10 seconden stil geweest. Alleen toen ze naar het toilet ging, hadden we even rust. Slapen of lezen was niet mogelijk. Op een gegeven moment begon ze ook tegen ons Italiaans te spreken. Ze leek niet onder de indruk van onze gebaren dat we er niets van begrepen.

Een paar rijen verder zit een piepklein hondje (3x zo klein als Finley) onder de bank. Iedere keer als er iemand door het gangpad loopt (en dat is nogal eens), schiet hij luid blaffend onder de bank vandaan, waarna hij er door de eigenaar weer onder getrokken wordt.

Rond 19.10, inmiddels donker, kwamen we met een vertraging van ca. 40 minuten (wat best knap is voor een trein die al 1000 km onderweg is: vanaf Turino, Turijn voor Ariane) aan in Villa San Giovanni. Corry had vanuit de trein al een goedkope overnachting geregeld, vlakbij het station.

We hebben gegeten bij een restaurantje waar we drie jaar geleden ook gegeten hebben en waar we heel enthousiast over zijn. Geen (buiten ons) toerist te bekennen, ze spreken alleen Italiaans en je wordt ontvangen met lokale olijfjes en heerlijk brood. Hele families eten hier, wat een gezellige herrie geeft. Geen televisies met popconcerten. De wijn is een Nerello Calabria. Heerlijk (kersig en eiken) bij mijn vorstelijke tonijnschotel met tomaten, rucola en parmezaanse kaas. Corry had een vorstelijk voorgerecht met lokale specialiteiten.

Toen we thuiskwamen konden we met onze sleutel de B&B niet in. Na telefoneren met de eigenaar, bleek dat de enige andere gasten, een stel oudere Italianen, de deur op het nachtslot hadden gedraaid en naar bed waren gegaan. Ik moest weer even mijn flexibiliteit trainen, maar even later werd de deur geopend door een geonderbroekte oudere man.

Reizen is een belevenis!